Het Eurovisie Songfestival hebben we weer achter de rug. Gezien de resultaten die Nederland behaald heeft mag je de resultaten van de laatste 2 jaar ongekend noemen met 2 top 10 noteringen en dit jaar zelfs een 2e plek. Prachtig hoor, maar het Songfestival vind ik he-le-maal niks! Tenminste, de liedjes die daar ten gehore gebracht worden. Met mijn voorliefde voor de muziek, die door kenners ‘alternative pop’ genoemd wordt is er voor mij weinig te genieten daar. Jaren geleden ben ik al afgehaakt om aan deze marteling van mijn oren te ontkomen. Maar dat blijft een persoonlijk iets, want muziek is een kwestie van smaak. De één houdt van de Hollandse meezinger en de ander weer van rauwe rockmuziek. Ieder zijn meug, vind ik en geniet er vooral van. Door het persoonlijke van ieders muzieksmaak vind ik dus ook dat je liedjes niet met elkaar mag vergelijken. Ieder lied vertolkt zijn eigen emotie en die emoties vergelijken is, wanneer je er goed over nadenkt, bijna lachwekkend. Wat wel leuk is aan het Songfestival is de puntenverdeling (Dat kijk ik wel). Dan kruipen de nationalistische en chauvinistische gevoelens bij me omhoog en hoop ik, samen met 6 miljoen andere Nederlanders, op een spannende race tussen de landen. Een beetje te vergelijken met de voetbalhater die het Nederlands elftal fanatiek aanmoedigt tijdens een WK of EK. Laat het Songfestival daarom maar blijven, of alleen maar om het feit dat, wij Nederlanders het iedere keer weer vooraf fout inschatten. Dan weer vinden we met z’n allen dat het best goed is en wordt de finale niet eens gehaald en dit jaar vond de gemiddelde Nederlander het in eerste instantie een waardeloos liedje en werd de 2e plaats behaald. Geloof me maar. Een uitslag is nooit vooraf te bepalen, puur omdat emoties vergeleken worden. Onvoorspelbaar!