We willen allemaal ontzettend goed zijn in van alles en nog wat. Velen van ons willen dan graag die dingen goed kunnen waar roem mee vergaard kan worden, zoals zingen, presenteren, schrijven of voetballen. Het gevoel om erkenning te krijgen in de dingen die we doen is groot maar soms draven we daar in door, simpelweg door zaken na te streven die te vaak niet realistisch zijn voor een bepaalde persoon. Ik ben zeker een voorstander van het najagen van je eigen ultieme droom, maar blijf daar wel realistisch in om grote teleurstellingen te voorkomen. Als je bijvoorbeeld mooi kunt zingen en je omgeving geniet daarvan zou je altijd kunnen proberen de top te bereiken. De kans van slagen blijft ongelooflijk klein en uiteindelijk gaat het niet alleen om mooi zingen, maar om een totaalplaatje van zang, uiterlijk, persoonlijkheid en nog veel meer van dit soort details, waarmee je de bepalende figuren als platenmaatschappijen moet zien te overtuigen. Ook begrijp ik niets van mensen die hun leeftijd willen verdoezelen door middel van plastische chirurgie. Wat is er nou mis met ouder worden?
Perfectie heeft een groot nadeel. We houden als mens van nature helemaal niet van perfecte mensen. In ons bewustzijn zweeft ergens iets dat perfectie afstotend maakt. Fouten maken is menselijk en wordt daarom als niet bedreigend gezien. We vinden het met zijn allen heerlijk als iemand eens iets verkeerd doet. Dan lijken ze namelijk meer op ons, gewone mensen. Dan zijn het ook net gewone mensen en dat willen we graag. Perfectie creëert afstand en afgunst en maakt iemand bijna bovennatuurlijk, zoal Elvis Presley of Michael Jackson. Deze mannen werden aanbeden door het imago dat voor hen ontworpen werd en ze hebben jaren na hun dood nog steeds fans die hen aanbidden.
Die volmaaktheid willen we helemaal niet, als we er goed over nadenken. Robbie Williams zingt een prachtige zin in zijn liedje Advertising space, dat over Elvis gaat. Hij zingt: “Everybody loves your life, but you”, refererend aan het feit dat we wel succesvol willen zijn, maar dan toch liever onszelf blijven en juist dit gaat niet goed samen. Iedereen heeft zijn talenten en meer dan 99,9% van ons wordt daar zeker niet beroemd mee, tenminste niet nationaal of internationaal. We blijven voornamelijk steken in bekendheid in onze leefomgeving. Een goede timmerman wordt door Jan en alleman gevaagd. Niet alleen omdat het zo’n aardige gozer is maar omdat hij vakwerk maakt. Als dat je talent is, geniet dan van je succes, hoe klein dat ook lijkt te zijn en buit dit op je eigen wijze uit. Probeer niet perfect te zijn. Laat zien wat je kunt en er is altijd wel ergens een plek of werk voor je. Laat je gezicht niet strak trekken, maar laat het leven zien door de lijnen in je gezicht, want ook dat oogt menselijk. Zorg er voor dat je niet perfect bent, want de kans dat je aardig of leuk gevonden wordt neemt hierdoor enorm toe en dat is wat we willen. Aardig gevonden worden, mensen om ons heen, die het plezierig vinden om in onze omgeving te verkeren. Een bepaalde mate van imperfectie maakt ons dus sociaal min of meer succesvol. Ik zou zeggen: “Doe je best en durf je fouten te maken.” Je zou zomaar eens het perfecte succes kunnen ontdekken.