De verdeeldheid binnen de agrarische sector in Nederland is groot en wordt mede dankzij de fosfaatproblematiek steeds groter. LTO werd in het verleden als enige vertegenwoordiger ook al verdeeld door botsende belangen van de verschillende vertegenwoordigde afdelingen, binnen de organisatie, want akkerbouwers, bijvoorbeeld, hebben nu eenmaal andere belangen dan de veehouderij. Binnen LTO kon dat blijkbaar niet opgelost worden, zodat agrariërs zich gingen afsplitsen en er een duidelijke versplintering kwam van belangenorganisaties binnen de sector. Naast LTO Noord en ZLTO hebben we nu te maken met organisaties als NAV, NVV, NMV, GRONDig en NVAF. Elke organisatie staat voor haar eigen belangen. Dat botst en dat is zeker niet in het belang van de boeren.
Fosfaat
Sinds 2015 is het vooral hommeles binnen de melkveesector. Het is chaos! LTO, NMV en GRONDig staan regelmatig met de neuzen tegen elkaar en willen niet aan elkaar toegeven. Dat kunnen ze ook niet, als ze op hun ingenomen standpunt blijven staan, maar dat maakt politieke besluitvorming dus des te lastiger. Daarbij komt nog dat Martijn van Dam niet de sterke politicus blijkt te zijn die nodig is met een impasse van deze orde van grootte en ook slordig is in zijn manier van werken en communiceren. Standpunten verschillen enorm, want de grondgebonden boeren vinden een korting oneerlijk en de sterke groeiers wijzen op het feit dat ze ook mochten groeien van de overheid. De rest van de melkveehouders moet bloeden voor deze grote verschillen.
Verdeeld
De verdeeldheid binnen de melkveehouderij baart me echt zorgen, meer zorgen dan het gekrakeel over het aantal koeien in Nederland, maar zolang niemand iets toegeeft komt er geen besluit, zeker niet als de staatssecretaris zich zo passief blijft opstellen. Als hij bij een overleg nu eens besluiten zou nemen en iedere partij eens opdracht gaf om water bij de wijn te doen en dat dan ook af te dwingen, zou het misschien goed komen. Maar hij is daar niet de persoon naar, dus op hem reken ik maar niet. Het enige wat de boel nog kan redden is een stukje empathie. Begrip voor elkaars standpunten en bedrijfssituatie en elkaar het licht in de ogen te gunnen. Grondgebonden is belangrijk met het oog op de toekomst, maar een bedrijf dat al generaties lang een hoge veebezetting heeft kun je moreel gezien natuurlijk nooit direct straffen voor een beleid dat altijd aangemoedigd is. Veehouders, het is nu tijd om naar elkaar te gaan luisteren en zorgen dat de verdeeldheid grotendeels verdwijnt, want jullie zijn nu bezig om je eigen sector de nek om te draaien, met alle gevolgen van dien. Meer dan begrip en elkaar iets gunnen is er volgens mij niet nodig.
Foto: Gert van den Bosch
Zeg het maar hoe het dan wel moet
Het is heel simpel. Uitgaan van juli 2015. Alles wat er daarna bij gekomen is afromen totdat je onder het plafond komt. En de boeren die na die tijd uitgebreid hebben en het niet redden? Die hebben verkeerd gegokt. Het was gewoon gokken wat die gedaan hebben door te denken dat na het einde van de superheffing de melkplas tot in de wolken zou stijgen. Gewoon dom gokken niet meer niet minder. je kunt het ook andersom beredeneren. Als je het niet doet maar alle boeren laat betalen dan hebben de boeren die voor juli 2015 geïnvesteerd hebben in quota, dit geld gewoon weggegooid. Dat is net zo onredelijk als de “na juli 2016 uitbreiders” wel de hand boven het hoofd houden. Bovendien hebben de uitbreiders al genoeg schade berokkend door alle extra melk produktie waar geen plaats voor was en voor lagere prijzen zorgden.
Dit is wat Co bedoeld! De verdeeldheid viert hoogtijdagen!
Luister naar elkaar, want iedereen heeft er last van. Niet alleen maar wijzen!
En doe allemaal wat er van je verwacht wordt, minder vee houden en wie weet worden er wel heel veel mensen er gelukkiger van uiteindelijk!