De aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen is nog nooit zo tenen krommend geweest als in dit jaar. Twee kandidaten die je liever allebei echt niet wilt maken elkaar in de roerige debatten uit voor rotte vis en proberen elkaar zo zwart mogelijk te maken teneinde er met de titel van President of the United States vandoor te gaan. Democraat Hillary Clinton lijkt niet het meest betrouwbare type, maar haar Republikeinse tegenstrever Donald Trump spant de kroon. Hij liegt, is zeer vrouwonvriendelijk, racistisch en ga zo maar door. Hij is ondanks zijn enorme vermogen het absolute tegenovergestelde van de ideale schoonzoon. Als ik Amerikaan was zou ik me doodschamen. Het lijkt wel een film, maar dan een hele slechte. Dat van die film, zet me dan toch aan het denken. Zou het niet prachtig zijn als dit onderstaande de laatste scène van een listig uitgewerkt script zou zijn. Het zou toch te gek voor woorden zijn dat dit allemaal serieus is en niet één groot toneelstuk.
Donald Trump zit in The Oval Office. Tegenover hem zit Hillary. Ze hebben een fles uitstekende dure rode wijn uit de kelder van Donald op tafel staan en proosten samen op het succes van de afgelopen presidentsverkiezingen en kijken elkaar vrolijk aan. “Donald, mijn lieve vriend, je was meer dan geweldig de afgelopen maanden.” Donald glimlacht een beetje schamper en haalt zijn schouders op. “Alles om die vuile Republikeinen een loer te draaien Hillary. We hebben ze mooi tuk zo. Zoals ik de laatste tijd tekeer ben gegaan is het nog een wonder dat er mensen op me gestemd hebben.” “Jij bent het beste wat mij en de Democratische Partij is overkomen.” Hillary lacht hard. “De Republikeinen zijn weggevaagd. Duizend maal dank. Ik zal je bedrijf, als president, zo goed mogelijk ondersteunen.” Donald Trump staat op, geeft Hillary een kus op de wang en terwijl hij wegloopt zegt hij: “Ik reken op je, President Clinton! En nu ga ik naar huis.”
Als dit toch eens waar mocht zijn. Dan begrijp ik het allemaal ineens weer.
Geweldige column Co!