De hond is dood en dat is een vreemde gewaarwording. Het is stiller in huis terwijl hij eigenlijk weinig geluid maakte. Het is leeg in huis, al was het geen grote hond. Een hond was voor mij gewoon een hond en geen lid van het gezin. Denk nou niet dat het dier niet goed verzorgd werd. We waren ons er echt wel van bewust dat we hem goed moesten verzorgen en daar hebben we ons best voor gedaan. De hond was oud, al meer dan 15 jaar, en het ging allemaal langzaam achteruit met zijn fysiek. De beslissing om hem in te laten slapen heb ik bewust voor me uitgeschoven maar op een gegeven moment moet de knoop toch doorgehakt worden in het belang van het dier en van het gezin. Het heeft me verbaasd dat ik best veel verdriet voelde bij de beslissing en zeker bij het in laten slapen zelf. Het verstand had besloten, maar het gevoel was daarbij achtergebleven. Ik vond het gewoon klote, zowel het besluit als de uitvoering.
Het blijft misschien gewoon de hond, maar wat heeft hij een belangrijk aandeel in je dagritme. Eten geven en uitlaten wordt echt niet vergeten, daar zorgt de hond zelf wel voor. De eerste dag miste ik hem bijna iedere minuut en ik was uit mijn ritme. Het ritme dat onze hond verzorgde. Onbewust is deze hond een deel van mijn leven gaan bepalen en dat merk ik nu pas. Dag trouwe vriend, zoals zo vaak merk ik pas wat ik mis, als het er niet meer is.
Wij voelen met jullie mee.
Ja Co, als de anderen van je gezin eens niet thuis waren, dan was er evengoed nog iemand aanwezig. En dat mis je nu, als je eens in je uppie thuis komt, of thuis bent. Dan is er letterlijk en figuurlijk “geen hond”, zoals sommigen dat dan zo mooi kunnen zeggen. Dan mis je dus meteen de gezelligheid van zo’n beestje. En daar moet je dus effies aan wennen, zeker als zo’n beest al zo lang bij jullie gewoond heeft. Je krijgt er uiteindelijk toch ’n band mee he ? Maar houd moed, het komt goed ! Hou maar voor ogen, dat een dier waar je zo lang plezier van gehad hebt, het niet verdient om ’n pijnlijke dood te sterven. Het zou egoïstisch geweest zijn om zo’n pijnlijk leven nodeloos te rekken. In mijn beleving is je beslissing dus juist geweest. Tijd heelt wonden zegt men, en wie weet komt er ooit weer eens zo’n leuk klein hondje (of ander huisdier) op je pad die voor de rest van z’n leven bij jullie wil blijven wonen. Sterkte er mee !
Hoi Co, precies zoals je beschrijft, je mist echt alles. De bak met z’n voer, z’n eventuele speelgoed, het uitlaten, het op een onmogelijke plek liggen slapen en noem maar op. Zolang de hond er is, merk je dat allemaal niet op. Ik had twee honden en dacht, wanneer er een dood gaat zal ik er veel minder last van hebben. Foutje bedankt! Het honden ritme gaat door, dat wel, maar…onbewust bewust zoek je nummer twee. Het is in mijn geval echt mijn maatje en ik krijg het Spaans benauwd bij het idee dat die er eens niet meer is. Het is het gevoel dat de goeie honden bezitter moet hebben, denk ik.
Alles verder naar omstandigheden oké? Alle goeds en wie weet tot horens /ziens.