Politiek staat over het algemeen ver bij de burger vandaan. De enkeling die interesse heeft in de politiek in ons regelrijke land kan het allemaal wel volgen en heeft ook vaak meer begrip voor de beslissingen die breed uitgemeten worden in de pers. Die pers heeft vooral invloed op de mensen die iets verder van de politiek afstaan en deze mensen baseren hun mening dan ook meestal op de meningsuiting van de journalisten, die regelmatig niet overeenkomt met de mening van de gemiddelde burger. De pers is echter ook in staat om het persoonlijke leed in beeld te brengen dat veroorzaakt wordt door de algemeen geformuleerde wetgeving in Nederland.
De landelijke politiek wil graag op allerlei manieren schaalvergroting toepassen in de diverse ambtelijke apparaten in Nederland. Hier stel ik eigenlijk altijd mijn vraagtekens bij. Onderzoeken hebben aangetoond dat de verwachte kostenbesparingen uitblijven en het uiteindelijke resultaat is dat de politiek steeds verder bij de burger vandaan gaat. Enige tijd geleden mocht ik mee brainstormen over hoe de nieuwe burgerparticipatie er in onze gemeente er uit moet komen te zien. Een opvallende conclusie was dat heel veel burgers geen idee hebben wie er in de gemeenteraad zitten of wie de wethouders zijn en nog minder mensen weten van het bestaan van dorpsraden of deelraden in hun omgeving. Daar ligt in principe dus een uitdaging voor deze besturen, zij het niet dat gemeentes inmiddels ook al weer overwegen minder dorpsraden te gaan handhaven en de overheid gemeentes wil laten fuseren. Je kunt als besturende organisatie dus wel gaan werken aan meer bekendheid maar als je van de andere kant weer verder bij de burger vandaan gaat als politiek, heeft dat dus niet veel zin.
Ver van de burger af staan heeft voor onze bestuurders wel zo zijn voordelen. Wanneer er bijvoorbeeld besluiten worden genomen over het asielbeleid is het soms wel prettig dat je daar als politicus de nodige afstand van kunt nemen. Zoals alle regels die gemaakt worden heeft ook het asielbeleid zijn slachtoffers die eigenlijk niet te voorkomen zijn. Als je het persoonlijk leed ziet die onze regelgeving soms veroorzaakt is het soms maar beter dat de verantwoordelijke persoon op afstand kan blijven. Regelgeving gaat toch regelmatig over de rug van enkele individuen en volgens mij mag je dit de regering niet aanrekenen. Dat is een nadeel van democratie. Misschien als je politiek en burgers dichter bij elkaar kunt brengen dat het eenvoudiger wordt om dit soort knelgevallen makkelijker en menselijker te kunnen benaderen en zo minder persoonlijk leed te veroorzaken. Het zou zomaar een oplossing kunnen zijn, maar zolang er in Den Haag gesproken wordt over superprovincies en fuserende gemeentes gaat zij alleen maar verder van de burger af en dat gaat ten koste van het individu. Het wordt in de ivoren toren van de machthebbers wel plezieriger. Ze staan dan lekker ver van het persoonlijke leed af. Dat moet een fijn gevoel zijn.